sociaal leven???

Wij merken helemaal niets aan ze hoor.. Ze luisteren toch goed... zijn toch lief aan het spelen... Nee hoor  snap het helemaal niet... Waarom krijgen ze medicijnen? en waarom zit hij op speciaal onderwijs dan....
Allemaal uitspraken die je veel hoort na oppervlakkige bezoekjes.. van die bezoekjes waar veel voorbereiding inzit.. die we zo veel mogelijk proberen te vermijden.. maar soms wel nodig zijn.. van die verjaardagen en feestjes waar je echt niet onderuit komt..Waar je nooit op je gemak zit, volledig gefocust op de kleine dingen die een aankomende meltdown verraden. Kleine dingen die alleen zichtbaar zijn als je het kind door en door kent.. Zodra er een ander kindje huilend aankomt, staat het zweet me op de rug.. is het toch weer misgegaan...Maar mensen die niet heel dichtbij staan merken niets.. die horen alleen verhalen en die zien het andere stukje niet.. Het planbord, de week voorbereiding. De afspraken die gemaakt zijn voor als... de strijd vlak voor we weggaan, vlak voor de knop omgaat... Wat dat knopje kan om, maar niet al te lang... Het knopje gaat om in een vreemde situatie, zodat er een grote glazen muur om hem heen staat, een muur waar je doorheen kunt kijken, maar nooit door kan rijken, maar met een glimlach (want dan wordt je vriendelijk gevonden) en wat ontwijkend gedrag kan je een heel eind komen.. Mee lachen om grapjes lukt ook... de grap wordt zelden begrepen, maar hij heeft zichzelf aangeleerd om naar de kleinste toonverschillen in stemmen te luisteren, en weet precies wanneer er dus een grap verteld wordt... Geweldig voor mensen die dat niet weten, die voelen zich zo grappig.. Als zijn zusje erbij is het ent iets makkelijker, als het misgaat is zij veilig en uit hij zich bij haar ( helaas nog steeds op de verkeerde manier). Bij een huilend zusje omdat haar broer dit of dat heeft gedaan is dan ook meteen duidelijk dat dat 1 van de eerste tekenen is, opletten geblazen er kan niet veel meer bij in zijn emmertje voor hij overstroomd... Gelukkig weten we het vaak goed in et schatten en zijn we weg voor een meltdown plaatsvind.. en doe volgt op zo goed als alle bezoekjes...Ontspannen op visite gaan.... nou ontspannend is het niet voor mij meestal helaas... Alleen bij mijn ouders kan ik ontspannen, zonder drukte daar gaat het dan meestal wel goed, en met drukte gaat het langer goed dan gemiddeld, bij opa en oma voelt hij zich thuis... Gevolg is wel dan ik de waakstand uitzet. met als gevolg dat we meestal te laat zijn en daar het nog weleens misgaat.. en dan ineens beseffen mensen hoe het is.. Want die meltdown die thuis (in het gunstige geval) of onderweg plaatsvind zien ze niet..  Helaas merk ik dat ik er veel op aanpas.. en dit steeds meer doe, veel plaatsen kom ik niet meer, en uitnodigingen voor etentjes, of bezoekjes blijf ik uitstellen... sociaal leven... uhhh wanneer.... Een vriendenkring... welke vrienden, via internet vind ik alles gezellig, maar s'avonds een keer weg betekend ervoor en erna een kind dat van slag is.. is dat het waard... ik laat het snel alweer gaan.. De weekenden dat de kinderen er niet zijn ben ik de eerste avond te moe, de 2e avond is voor mijn partner en dan ben ik vaak nog te moe voor veel dingen...
En hoewel ik het soms toch echt wel mis, en met jaloezie verhalen aanhoor over vrienden dit en vrienden dat, met vriendinnen een avondje op stap.. ik hou zo ontzettend veel van mijn kinderen dat ik er niet bij stil blijf staan en accepteer dat het nu gewoon niet kan.. wie weet komt het wel weer.. En tot die tijd probeer ik af en toe nog sociaal te zijn via internet...

Kleine dingen

Het zijn kleine dingetjes die soms een beroep doen op het oplossingsvermogen.. Kriebelende labeltjes knippen we gewoon uit kleding, dat was simpel.  Veilige cocon om in slaap te vallen was op te lossen met een zachte deken onder het dekbed en een warme kruik.. Schoenen van een bepaald merk sluiten mooi aan en voelen lekker... nou we zoeken net zolang voor een zelfde soort in een grotere maat en ander kleurtje (dat mag dan gelukkig wel de andere kleur). nieuwe jassen zijn lastig.. we kopen ze een maatje groter, jaar erop is het namelijk alweer ene oude jas en wordt het beter gedragen... Keer op keer kleine dingen waar we een oplossing op moeten maar ook kunnen verzinnen.. Maar dan komen we bij het haren knippen en tanden poetsen. 2 dingen die lastig zijn en lijken te blijven, het hoofd blijft heel gevoelig, terwijl hij daar dan ook weer graag druk ervaart... Haren knippen blijft een discussiepuntje, nu hou ik wel van een surfers look, dus wat langer haar is niet erg, maar als we op het punt komen dat hij het continu uit zijn ogen zit te wrijven wordt het onderwerp kapper toch weer aangehaald.. na 2 a 3 weken erover praten zijn we vaak toe aan een datum prikken. Bij voorkeur door de kapper bij oma om de hoek... evt mag een buurvrouw van zijn vader ook knippen, maar toch liever die ene kapper.. En soms is en blijft het gewoon moeilijk en kunnen we niet tot een dag komen voor een knipbeurt... zover zijn we helaas nu.. maar we zetten door, binnen nu en een maand zal hij vast geknipt zijn.... hoop ik... en nee pushen heeft geen nut, in de houtgreep in de kappersstoel hebben we al geprobeerd... het gevolg een kapsel waar in het begin niemand helemaal blij mee is en een knul die het een volgende keer nog lastiger vind om zijn haar te laten knippen... zijn haar is gewoon heilig...
Dan het probleem van het tandenpoetsen, altijd een hekelpuntje, zo snel en kort mogelijk met veel gemopper en tegen gesputter... tot gister ineens eruit kwam, maar het is zo'n vervelend gevoel.... Op goed geluk een extra soft tandenborstel gekocht, in een flitsend kleurtje (het oog wil ook wat) met een mooi doorschijnend detail.. en tot mijn grote verbazing ging het tandenpoetsen zonder problemen...  soms zijn de oplossingen zo simpel dat ik er niet meer aan denk..

Onverwachte complimenten...

Soms komen de beste complimenten uit onverwachte hoek... zo ook vandaag.
Voor het eerst de kinderen meegenomen naar een sushi restaurant, op voorhand onzekerheid, omdat er aangaf dit toch wle moeilijk te vinden. Maar daar aangekomen koos hij voor sushi (wel veilig zonder vis). Een enrome overwinning ookal was het niet zijn ding, hij heeft het geprobeerd. Zo'n overwinning alleen is al genoeg voor de hele avond, maar bleek pas het begin.
Een dame van een tafeltje verderop kwam naar ons toe, begint met de woorden: "ik wilde toch even zeggen..."  Als moeder van 2 kinderen die niet altijd even rustig zijn verwacht je dan iets heel anders dan wat volgde.... Ze bleek compleet onder de indruk van de kinderen, ondanks dat ze niet heel stil zaten, maar ze waren vrolijk en het was gewoon heel gezellig zo met zijn vieren..  En tja wanneer je het contact opent met Moyra is de rem ook totaal weg.. Moyra raakte aan de praat met de dame, welke een balletjuffrouw bleek (jaar geleden gestopt) er werden wat pasjes doorgenomen, foto's laten zien en vooral gezellig gekletst.  Uiteindelijk maakte zelfs Brennan vluchtig contact en accepteerde een compliment en bedankte daar zelfs voor.. Achteraf kreeg ik wederom een compliment en wenste ze me al het geluk toe, met een voetnoot erbij dat ik het goed deed, en dat ze ook het stukje ASS herkend had uit haar werk.
Een gebeurtenis als dit is goud waard, een onverwachte figuurlijke knuffel. Een vreemd iemand die je heel diep raakt. En waar ik hier normaal al van onder de indruk raak, raakte het me nu door omstandigheden nog veel dieper.. De woorden die ik nu tik geven maar half aan hoe ik me voel. Nog steeds onder de indruk