Kappers bezoek..

Het was weer hoognodig, continu haren voor zijn ogen vandaan vegen etc. maar wat het is weet ik niet, maar haar knippen vind hij alles behalve leuk.. De schreeuwende en krijsende drama's zijn het niet meer en tegenwoordig hebben we 2 plekken waar hij zich vrijwillig laat knippen. De ene plek is de buurvrouw bij zijn vader en de andere is de Turkse kapper bij mijn ouders om de hoek. Omdat optie 1 weer even zou duren , voor optie 2 gekozen, gezien we toch bij opa en oma waren en wel even tijd hadden. De keuze was simpel, of opa pakte heggenschaar of hij ging mee...Hij koos duidelijk de kapper, want zou opa echt de heggenschaar pakken?? Vol goede moed naar de kapper, 2 heren (met niet al te veel haar op hun hoofd) voor hem, dus niet te lang wachttijd.. Tijdens het wachten merkte ik al de onrust toenemen, rustig zitten lukt duidelijk niet. En toen ook nog 3 motoragenten en een ambulance  langs kwamen scheuren en 300 meter verderop stopte werd onrust nog groter.. vanaf die afstand zagen we na een korte tijd de ambulance rustig weg rijden dus het viel mee, geen enge dingen.. Wel de poging nu kan ik niet, nu moet ik naar huis, maar die kon ik verwonderlijk genoeg redelijk ombuigen..
Hij was aan de beurt, mocht gaan zitten, maar bij de 2 kapper in de zaak, en niet degene die hem normaal knipt.. maar deze vriendelijk man wachten geduldig tot Zoonlief goed zat. Uiteraard kwam uit Brennan geen woord meer, dus aangegeven, dat er flink stuk af mocht, maar wel beetje vlot kapsel en niets opgeschoren...
Op het moment dat de kapper met knippen begint, begint Brennan met een snel (voor buitenstaanders onsamenhangend) monoloog over verschillende soorten geweren, hoe je het verschil ziet en waarom etc.. De kapper kijkt me vragend aan en ik geef maar aan dat hij hem gewoon moet laten gaan. De onrust is groot, maar hij blijft gelukkig in zijn stoel zitten en laat het semi vrijwillig over zich heen komen.. een plukje haar wat af is geknipt houd hij stevig tussen zijn vingers geklemd alsof zijn leven ervan hangt, dit moet hij bewaren.. Het knippen duurt vrij lang, en de onrust zie ik toenemen, het monoloog is net zo abrupt gestopt als dat het begon en af en toe worden er wat onsamenhangende geluiden gemaakt en angst in zijn ogen is weer zichtbaar. De kappers bezoeken leken vooruit te gaan, maar op dit moment ben ik alleen nog maar aan het hopen dat de kapper opschiet en Brennan alsjeblieft blijft zitten. Hij houdt ondertussen mijn hand ook stevig vast... en dan ineens toch een kleine tondeuse want tja nekhaartjes en bij de oren kan helaas niet anders blijkt  nu zijn haar een heel stuk korter is.. stevig houdt hij mijn ene hand vast en ik probeer met mijn andere hand zijn hoofd stil te houden, soms van plek wisselend met de kapper. die heel geduldig is en het aan mij overlaat om et zorgen dat Brennan zo stil mogelijk zit. de vragende ogen zeggen veel, maar kan op dit moment niet uitleggen dat het autisme is die dit veroorzaakt.. Omdat het keren hiervoor zo goed ging is dit even flink slikken, flink confronterend, het kleinste dingetje anders zorgt voor een hele grote stap terug, het is geen krijsen in de de stoel, maar aan de binnenkant van Brennan is hij wel weer op die plek. Ik slik mijn tranen weg.. niet omdat ik moeite moet doen, of omdat de kapper zo vragend kijkt, maar om de angst van mijn zoon. Die meer dan zijn uiterste best doet om zich door het kappersbezoek heen te slaan. Wanneer er ook nog gel in zijn haar wordt gedaan verstijfd hij.... Met de föhn (in plaats van borstel) worden alle losse haartjes weggeblazen, de warme lucht ontspant hem gelukkig een beetje.. maar het is klaar het is voorbij en het is lekker kort dus zijn we er voorlopig weer even vanaf... Het nieuwe kapsel staat hem erg leuk gelukkig en omdat er hierna een barbecue bij oma volgt krijgt hij volop complimentjes over zijn kapsel, volgens oma lijkt hij nu meer op zijn moeder en dat vind hij gelukkig erg leuk.. zo leuk dat ik vanmorgen gel in zijn haar mocht doen... nouja hij zei ja en toen moest ik heel snel zijn....Het is gelukt, alles zit recht en hij weet dat hij voorlopig niet meer hoeft een klein stapje voor een jongen een grote overwinning voor Brennan.. Ik slik nog een keer de confrontatie met het ASS stukje weg en tik het lekker van me af... en wie weet mag ik morgen wel weer gel in zijn haar doen.. en zo niet proberen we dat overmorgen maar weer...

Dag na de kapper

Wonderbaarlijk genezen... wat zou dat fijn zijn...

De media wordt overspoelt met berichten over Autisme en AD(H)D.. zouden zomaar stempeltjes zijn die te snel gegeven worden... kinderen zouden onnodig medicatie slikken.. maar de mooiste zijn toch wel dat alles met een dieet te genezen is.. of dat als het kind anders opgevoed zou worden het ook genezen zou zijn...
Ik denk dat ik voor alle ouders  met een kind met ASS of AD(H)D kan spreken als ik zeg dat ik geen seconde zou twijfelen en meteen zou doen wat het dan ook is om het te genezen.....
Door alle media aandacht zie ik ook veel dingen voorbij komen, mijn nekharen gaan overeind staan van sommige dingen...We zouden als ouders te weinig aandacht aan de kinderen geven tot aan we bemoederen teveel... We moeten maar vooral geen medicatie geven, maar ook al helemaal niet proberen een andere weg te zoeken om een kind toch aan de "normale"wereld mee te kunnen laten doen.. Want tja later zal de maatschappij zich ook niet aanpassen...
Ik ben zelf een beelddenker, kan alels goed voorstellen en zie dat meteen voor me. Zo ook zie ik het dus al helemaal voor me wat er dan gaat gebeuren.. een normale dag wordt dan nog uitdagender.. We laten medicatie weg, halen planbord leeg.... en dan gaan we laten we zeggen op een zaterdagochtend gezellig even de supermarkt in....  Voor alle mensen die niet door een autibril kijken, stel je voor... Je loopt naar de supermarkt, de zon is enorm fel, maar je zonnebril ligt thuis, pijn aan je ogen dus.. Er komt een auto langs, en ineens lijkt het alsof alle auto's met een openlucht filter rijden, ze produceren een ongekend lawaai iets wat pijn doet aan je oren. Ondertussen is je hoofd druk bezig met alle zorgen en meest bizarre ideeën omhoog te halen, waarna je hersenen ook nog eens bedenken wat nu als ik ineens een auto niet zie en aangereden wordt, wat nu als er net in de boom een teek zit die naar beneden valt op mij en ook nog eens de ziekte van lyme met zich meedraagt, wat nu als mijn veter ineens los zit en ik struikel en breek mijn knie... Let ondertussen op we zijn de straat nog niet eens uit... Het is 5 minuten lopen naar de supermarkt, maar het duurt minimaal 10 minuten want... oh kijk nou wat is dat daar op de grond ohh wat een mooi snoeppapiertje... hé kijk nou die vlek op de stoep lijkt op een olifant... hoeveel blaadjes zouden er aan deze boom zitten......Hoe voelt dat blaadje aan die struik?  en hoe voelt deze stoeptegel... (en voor je verder denkt zak je op je knieën voelt het blaadje en likt aan de stoeptegel)... He eindelijk de supermarkt.. uitgeput kom je aan... Ohhhh mama vraagt wat ik wil eten... je kijkt om je heen en kan niet kiezen alles komt in je hoofd op en even heb je overal trek in en even later nergens meer in, je hoofd wordt nog drukker wat wat moet je nu kiezen.. en wat als ik nu het verkeerde kies.. wat nu als het ineens anders smaakt... nee dat ziet er ineens anders uit dat hoef ik niet hoor, een nieuwe verpakking dat kan niet hoor.. hé bah die meneer raakt me zomaar aan... het wordt te veel ik doe het niet meer..... met een plof lig je op de grond, het geluid, het licht, de aanraking het is te veel het moet stoppen maar hoe.... je begint met gillen.... een vreemde mevrouw die je aanspreekt is nog veel enger  je bent ineens stil, maar trekt wit weg.. wat is het ineens koud... wat voel je je slecht.. en je rent naar buiten.. Maar waar is mama nu.......

Voor alle mensen die zo tegen medicatie en aanpassingen zijn, die alles overdreven vinden of het gewoon niet snappen wat zou je zelf willen op zo'n moment.. Een moeder die je aan je hand meetrekt en zegt niet zeuren want later als je groot bent moet je dit ook alleen doen... Of zou je het fijn vinden een moeder te hebben die je elke ochtend medicatie geeft zodat je hoofd iets rustiger is en alle losse fladderende gedachten wat rustiger zijn... want het licht, het geluid de geuren kunnen niet tegen gehouden worden en blijven er alsnog.. dezelfde moeder als de tabletjes zal je op een onrustige dag niet die supermarkt mee innemen, maar aan je vragen lukt het vandaag? als er een ja volgt zal diezelfde moeder tijdens het boodschappen doen op je letten of het allemaal nog lukt, in kunnen schatten of je het aankan om te kiezen wat je wilt, of je maar 2 keuzes te geven of gewoon maar te doen wat ze goed lijkt dat moment... en is het rustig en gaat het goed die dag, laat ze jou zelf wat spullen pakken, want ja later moet je het ook kunnen, maar nu ben je 8 jaar en beginnen we met kleine stapjes..De weg wordt namelijk niet langer kwa afstand, en met kleine stapjes kom je er uiteindelijk ook...

Wat ik eigenlijk met dit alles wil zeggen is oordeel niet als je de weg niet zelf bewandeld heb, ook al denk je dat jet het weet, echt weten.... gebeurt nooit.. Als moeder leer je een hoop als moeder die door een auti bril kijkt leer je nog veel meer. Onzeker zijn we allemaal als moeder, en zo onzeker als ik ben durf ik tegenwoordig te zeggen ik doe wat ik kan, ik zie dat mijn kind er baat bij heeft dus ik doe het goed... Het is jammer dat juist de negatieve berichten de onzekerheid weer aanwakkeren, maar soms is het wel fijn weer eens na te denken en na te gaan of ik het echt nog goed doe... Voor nu ben ik trots op mezelf als moeder en vooral trots op mijn i=kinderen met hun stempel en al.. Ze hebben me enorm veel geleerd en heb nog nooit zulke super unieke wezentjes gezien die bij iedereen hun eigen indruk achterlaten..